برای ماندن در محبت مسیح، باید او را دوست بداریم. برای دوست داشتن او باید از او اطاعت کنیم. هر چه بیشتر از مسیح اطاعت کنیم، در محبت او خواهیم ماند و او و پدر آسمانی در ما خواهند بود.
هیچ راه دیگری برای شاد بودن در عیسی وجود ندارد به غیر از اعتماد کردن و اطاعت کردن. قسمت دوم آیه برای ما قرار داده شده است تا برای ما نمونه‌ای کامل باشد. خداوند عیسی احکام پدر خود را نگاه داشت. او هر آنچه کرد در اطاعت کامل از اراده خدا بود. او در شادی ابدی محبت خدا ماند. هیچ چیز هرگز حس محبت و شادی با او بودن را برهم نخواهد زد.

تفسیر کاربردی   مکاشفه یوحنا  فصل  ۱۴

بره و ۱۴۴۰۰۰ نفر (۱۴: ۱-۵)
۱ یوحنا، بره یعنی مسیح را می‌بیند که بر کوه صهیون ایستاده است. در این آیه کوه صهیون همان صهیون سماوی یا اورشلیم سماوی است (عبرانیان ۱۲: ۲۲ ؛ مکاشفه ۲۱: ۲، ۱۰ مشاهده شود). ۱۴۴۰۰۰ نفر که نام خدا و بره را بر پیشانی خود دارند نمایانگر همه ایمانداران همه دورانها هستند و تعداد آنها صرفا به ۱۴۴۰۰۰ نفر محدود نمی‌شود. آنها کسانی هستند که غالب شده‌اند و نیز کسانی هستند که بر آنها نامی جدید نوشته شده است (مکاشفه ۳: ۱۲ و تفسیر آن مشاهده شود).
بسیاری از دانشمندان کتاب مقدس معتقدند رقم ۱۴۴۰۰۰ که در این قسمت ذکر شده با آن عدد ۱۴۴۰۰۰ که در مکاشفه ۷: ۳-۴ ذکر شده به دو گروه متفاوت اشاره می‌کنند. در این آیه عدد ۱۴۴۰۰۰ به جای مسیحیان همه دورانها به کار رفته است. هیچکدام از کسانی که خدا آنها را مُهر کرده است گم نخواهند شد. بنابراین، ۱۴۴۰۰۰ نفری که در اینجا ذکر شده‌اند همان گروه عظیمی هستند که در مکاشفه ۷: ۹ به آنها اشاره می‌شود.

۲-۳ تنها کسانی که توسط مسیح خریده و مُهر شده‌اند می‌توانند سرود جدید پیروزی و نجات را در آسمان بسرایند.

۴ در این آیه یوحنا سه نکته در مورد گروه ۱۴۴۰۰۰ نفری می‌گوید. نکته اول اینکه آنها کسانی هستند که با زنان آلوده نشده‌اند. این جمله همچنین می‌تواند به این معنی باشد که آنان با پرستش خدایان دیگر یا پادشاهان و امپراطورها خود را آلوده نکرده‌اند. بر اساس تعلیم عهد عتیق، پرستش چیزی جز خدای واحد حقیقی در حکم زنا کردن است. هرگاه که قوم یهود به پرستش بُتها می‌پرداختند، انبیای یهود آنها را متهم به زناکاری می‌کردند (ارمیا ۳: ۶، ۲۰). دلیل این اتهام این بود که آنها «شوهر» حقیقی خود یعنی خدا را ترک کرده و به دنبال بُتها رفته بودند. در مکاشفه ۱۷: ۱-۲، شهر روم فاحشۀ بزرگ خوانده می‌شود که مردان زمین با آن مرتکب زنا شده‌اند. اما این ۱۴۴۰۰۰ نفر باکره هستند. آنها واقعا شایسته هستند که عروس باکره مسیح باشند (دوم قرنتیان ۱۱: ۲ ؛ مکاشفه ۲۱: ۹ مشاهده شود). آنها با بُتها مرتکب زنا نشده‌اند.
نکته دومی که یوحنا در مورد این ۱۴۴۰۰۰ نفر می‌گوید این است که آنها بره را هر کجا می‌رود متابعت می‌کنند یعنی آنها شاگردان امین و مطیع مسیح هستند.
نکته سوم اینکه آنها توسط مسیح خریده شده‌اند (مکاشفه ۵: ۹ و تفسیر آن مشاهده شود) تا نوبر برای خدا و بره باشند یعنی قربانیها برای خدا باشند.

۵ این ۱۴۴۰۰۰ نفر بی عیب هستند. توسط ایمانشان به مسیح آنها در برابر خدا عادل اعلام شده‌اند (رومیان ۳: ۲۲ ؛ ۵: ۲). لباسهای آنها با خون بره شسته شده و سفید گشته است (مکاشفه ۷: ۱۴ و تفسیر آن مشاهده شود).

سه فرشته (۱۴: ۶-۱۳)
۶-۷ آنگاه فرشتۀ نخست انسانهای دنیا را می‌خواند تا توبه کنند و به سوی خدای زنده باز گردند: «از خدا بترسید و او را تمجید نمایید زیرا که زمان داوری او رسیده است» (آیۀ ۷). این آخرین هشداری است که به نژاد بشری داده می‌شود و این آخرین فرصتی است که برای نجات به آنها ارائه می‌شود. برخی دانشمندان کتاب مقدس معتقدند که این آخرین دعوت از انسانها، تحقق سخنانی است که عیسی بر زبان آورد: «و لازم است که انجیل اول بر تمامی امتها موعظه شود» (مرقس ۱۳: ۱۰).

۸ آنگاه فرشته دوم می‌گوید: «منهدم شد بابل عظیم» (اشعیا ۲۱: ۹). در ایام عهد عتیق، بابل به جهت ثروت و شرارتش، شهری مشهور بود (دانیال ۴: ۲۸-۳۰ ؛ اول پطرس ۵: ۱۳ و تفسیر آن مشاهده شود). بنابراین، ما می‌توانیم چنین برداشت کنیم که نام «بابل» می‌تواند به هر شهر، پادشاهی یا قدرت شریری اشاره داشته باشد. زمانی که یوحنا در قید حیات بود، شهر روم «بابل» خوانده می‌شد. بابل از خمر غضب زنای خود جمیع امتها را نوشانید یعنی همۀ امتها در فساد و بت پرستی او سهیم شدند و بدین سبب غضب خدا را بر خود آوردند (ارمیا ۵۱: ۷ ؛ مکاشفه ۱۷: ۱-۲ مشاهده شود).

۹-۱۱ آنگاه فرشته سوم داورییی را که باید بر تمام کسانی که نشان وحش را بر خود دارند نازل شود، توصیف می‌کند یعنی بر همه کسانی که توبه نکرده و به سوی مسیح باز نگشته‌اند (مکاشفه ۱۳: ۱۶-۱۷).
کسانی که نشان وحش را دارند از خمر غضب خدا خواهند نوشید (مزمور ۷۵: ۸ ؛ ارمیا ۲۵: ۱۵-۱۷). «خمر غضب خدا» پیاله خشم وی بیغش آمیخته شده است یعنی با آب یعنی رحمت خدا آمیخته نیست. در داوری نهایی خدا، بر کسانی که نشان وحش را بر خود دارند، به هیچ وجه اثری از رحمت الهی دیده نمی‌شود. این اشخاص به آتش و کبریت برای همیشه معذب خواهند شد (پیدایش ۱۹: ۲۴ ، ۲۸ ؛ مرقس ۹: ۴۴ ؛ لوقا ۱۷: ۲۹).

۱۲ پس باشد همه کسانی که مسیحی هستند تا به انتها قوی و نیرومند باقی بمانند تا مبادا داوری الهی بر آنها نیز نازل شود.

۱۳ سپس در رؤیای یوحنا صدایی از آسمان شنیده می‌شود: «خوشحالند مردگانی که در خداوند می‌میرند» در ایام زندگی یوحنا بسیاری از مسیحیانی که از ایمانشان دست نمی‌کشیدند و امپراطور یا خدایان دیگر را نمی‌پرستیدند، محکوم به مرگ می‌شدند. اما آنها صاحب پاداشی جاودانی یعنی صاحب آرامی ابدی می‌شدند (عبرانیان ۴: ۱). یوحنا می‌نویسد که اعمال ایشان یعنی اعمال مبتنی بر ایمان و محبت آنها از عقب ایشان می‌رسد که این سخن به این معناست که خبر اعمال نیکوی آنها به آسمان نیز می‌رسد.

زمان درو کردن زمین (۱۴: ۱۴-۲۰)
۱۴-۱۵ یوحنا کسی را که مثل پسر انسان است می‌بیند (دانیال ۷: ۱۳-۱۴) که در دستش داسی تیز دارد (آیۀ ۱۴). البته این شخص مسیح است. در کتاب مقدس داس نشانۀ داوری است. عادلان در ملکوت خدا جمع شده و شریران به آتش جهنم افکنده خواهند شد (ارمیا ۵۱: ۳۳ ؛ متی ۱۳: ۳۰، ۳۶-۴۳ ؛ مرقس ۴: ۲۶-۲۹).

۱۶ سپس مسیح، که مثل «پسر انسان» است، داس خود را به زمین به حرکت در می‌آورد. هنگامی که این کار را انجام می‌دهد، کرنای هفتم به صدا در می‌آید و آغاز داوری نهایی را اعلام میکند (مکاشفه ۱۱: ۱۵ ، ۱۵: ۱ و تفسیر آن مشاهده شود).

۱۷-۱۸ آنگاه یوحنا فرشته‌ای را می‌بیند که او نیز داسی تیز در دست دارد. سپس فرشته دیگری که بر آتش مسلط است (مکاشفه ۸: ۳-۵) به فرشته داس در دست می‌گوید که خوشه‌های مو زمین را بچین زیرا انگورهایش رسیده است. انگورها نمایانگر کسانی است که نشان وحش را بر خود دارند یعنی کسانی که توبه نکرده و به سوی خدا بازگشت نکرده‌اند.

۱۹-۲۰ در این آیات ما در مورد این که چه اتفاقی برای شریران می‌افتد، توصیف دیگری می‌بینیم. آنها نه تنها بریده شده و درون آتش ریخته می‌شوند، بلکه همچنین همانند انگور زیر پای خدا پایمال می‌شوند (اشعیا ۶۳: ۱-۶ ؛ یوئیل ۳: ۱۲-۱۳ ؛ مکاشفه ۱۹: ۱۵). خون کسانی که نشان وحش را بر خود دارند جاری شده، دریاچه‌ای را بوجود می‌آورد که دو متر عمق و سیصد کیلومتر طول دارد!